Eerste Lesdag

"Dat klopt." Zei Doriath glimlachend. "Maar het is niet zo simpel als het lijkt, weet je?" Doriath liep een stukje verder terwijl hij dat zei, en wees naar de poorten. "Die gaan dicht met een reden. Zodat niemand ongewensts in, of uit kan komen.." Zei hij. "Wij worden als bedreiging gezien. Daarom gebruiken mensen met Gaven die maar zeer weinig, of niet in het openbaar, als ze maar onbekend en discreet blijven."

"Aha, zo zit het dus. Nou...voor mij is dit dan wel helemaal geweldig....ik bedoel. Ik kan dan zo alle Gaven absorberen." Peter keek naar Doriath en vroeg zich af wat hij nou nog meer zou kunnen. Hij probeerde en vliegen, zoals een jongen in de verte deed, maar dat lukte niet. "Hmm...blijkbaar moet ik dan dichtbij zijn ofzo om het te kunnen, zoals ik nu naast jou sta." zei Peter terwijl hij zich nog vergaapte aan al die jongeren met hun gaven. "Maar...zitten er dan ook echte studenten tussen? Ik bedoel, ik wist zelf niet dat ik een gave had. Ik ben gewoon hierheen gekomen om te studeren eigenlijk."

"Ja. Als camouflage. Ze zijn helemaal op de hoogte van wat er gebeurt, en hebben gezworen niets te vertellen. Het is ook nog niet gebeurt dat we werden ontdekt dus." Doriath veegde even wat haar uit zijn gezicht, en keek even naar de lucht. "Je moet wel dichtbij zijn denk ik. Of je enorm goed concentreren op je doel. Dan kun je absorberen, althans, dat is me verteld."

"Achjah, het komt vanzelf wel goed." De lessen waren afgelopen en het was tijd om de universiteit te verlaten.

"Nou Doriath, ik spreek je morgen wel weer. Doe rustig aan hè!" en Peter liep de universiteit uit en stapte zijn auto in.