Eerste Lesdag

Peter parkeerde zijn gloednieuwe autootje op de parkeerplaats naast de universiteit. Hij stapte uit, pakte zijn tas uit de kofferbak en deed toen de auto op slot en liep de centrale plein op. Peter was nieuw op de universiteit en had het gebouw nog maar een keer eerder gezien. Nu keek hij beter en besefte nu pas dat het een colosaal gebouw was. Hij ging even zitten op een bankje om te genieten van de zon die zo heerlijk straalde en luisterde naar de vogels die floten.

Om hem heen liepen allemaal studenten. Niemand daarvan kende hij, ook niet van buitenschool, want hij was net naar deze buurt verhuis. In New York, op zijn oude Universiteit is namelijk een ongeluk gebeurt en daarom moest hij naar een andere Universiteit. Wat het ongeluk was, wist Peter zelf nog niet eens.

Cairo kwam het plein opgelopen. Ze keek in het rond. Ze kende niemand. Want ook zij was hier net naar toe verhuisd. Ze ging op een bankje zitten en zuchtte.

Peter hoorde de bel galmen over het plein en zag dat alle studenten vertrokken richting de deuren. Er ontstond een grote stroom van jonge mensen. Peter keek er even naar en toen nog even nde andere kant op. Daar zag hij ineens de poorten sluiten. "Waarom zou dat zijn? " vroeg hij zich af. Peter stond op en liep ook richting de deur om zich te melden bij de receptie.

Even later bij de receptie laat Peter de formulieren zien die hij mee moest nemen en kreeg hij zijn roosters en boeken. "Als je even wacht, breng ik je zo naar je klas." zei de receptioniste. Peter wachtte even. Hij keek door de ramen naar buiten en zag er nog een meisje zitten.

Cairo zuchtte vermoeid en liep ook naar binnen en liet haar formulier zien. Ook zij kreeg haar boeken en alles en moest even wachten. Ze zag de jongen maar zei nog niets.

Doriath kwam aangelopen, met zijn hoofd nar beneden en zijn handen in zijn zakken. Zijn kraag stond hoog opgestoken, en zijn lange zwarte, leren jas wapperde theatraal achter hem aan. Hij zag de andere mensen staan, en bleef even staan. Zijn praktisch witte ogen staarden naar Peter, en hij trok zijn tas iets hoger op zijn schouder. Hij liep op hem af, en glimlachte vriendelijk, en gaf een knikje. "Hallo, ben je nieuw hier? Ik heb je nog niet vaak gezien." Zei hij, terwijl hij naast hem ging zitten meeliep naar de deuren.

Cairo ging bij een raam zitten. Ze staarde naar buiten ze vroeg zich af of zie hier vrienden zou krijgen. Ze deed haar jas uit. En keek even naar de twee jongens daarna keek ze weer naar buiten.

'Noa' zei Noa waarna ze een aanmeldings formulier op het toonblad legde.
De receptioniste knikte en zei haar te gaan zitten.
Sloom liep ze naar een bankje waar ze ging zitten en wachten.
Ze keek naar de jongens en het meisje 'die zijn vast niet zo 'raar' als ik, vast gewoon een paar normale mensen die een gezellig leven leiden' dacht ze, terwijl ze ze bestudeerde ze zagen er aardig uit het meisje wat stil maar verder okay. Ze zuchtte en keek weer afwezig voor zich uit.

Cairo keek naar het meisje en glimlachtte even naar haar. Ze liep maar naar haar toe. ''hey'' zei ze.

Peter keek naar de jongen. "Inderdaad, hoe raad je het?" zei Peter en hij stak zijn hand uit. "Peter, woon sinds kort hier in de buurt." zei Peter en hij deed zijn boeken in de tas. "Welk jaar zit je?" vroeg Peter en hij hoopte eigenlijk dat hij in deze nieuwe persoon een vriend vond en dat hij bij hem in de klas zo komen.

Er zijn nu al 3 nieuwe mensen, inclusief hemzelf. Zal hij vast wel bij ze in de klas zitten.

"Hetzelfde als jij gok ik." Zei hij, en zijn hersenen klopten even na de inspanning Peter's gedachten te peilen. "Ik ben Doriath, aangenaam. Trouwens, ik raad wel vaker dingen die andere niet schijnen te kunnen raden." Zei hij luchtig.

Een soort gezoem klonk door Peter's hoofd. Peter negeerde het en keek op zijn rooster. "Waar moeten we nu zijn?" vroeg hij zich af. Hij volgde de dag en de tijd en zag dat hij in een lokaal moest zijn waar er een les psychologie. "Psychologie? Waar is dat goed voor?" vroeg Peter zich af.

"Let maar op. Kennis is fijn. Maar aan alleen kennis of wijsheid heb je niks." Doriath trok zijn tas over zijn schouder, en keek even dorrdringend, met een flauw glimlachje, naar Peter. "Je hebt eerst inzicht nodig om Wijsheid te kunnen gebruiken." Hij draaide zich om, maar wachtte totdat Peter naast ehm liep.

Peter volgde Doriath en liep met hem mee. "Zo, heb jij trouwens ook niet het gevoel dat er iets bijzonders is aan deze universiteit. Ik bedoel, zodra de bel gaat, sluiten de poorten. Sinds ik hier binnen ben, voel ik mijn hoofd soms bonzen. Niet pijnlijk ofzo, maar het stoort soms wel." Peter keek Doriath doordringend aan en leek haast door zijn ogen heen te kunnen kijken. hij schrok er zelf een beetje van.

"Hmm. Misschien moet je de Directeur eens opzoeken na de les. Hij legt het vast wel uit. Hij weet alles over elke leerling op school, hij weet je vragen vast wle te beantwoorden." Zei Doriath, en hij liep het klalsokaal binnen.

"De directeur?" dacht Peter. "Ja, zal ik maar een doen dan..." zei Peter ondertussen. Hij liep Doriath achterna en ging naast hem zitten in de klaslokaal. Heel de les ging het over contact maken met anderen en gedrag van anderen. Peter boeide het niet zoveel en lette niet echt op. Zo af en toe keek hij rond en zag niks bijzonders. Maar weer voelde hij wat bonzen in zijn hoofd. "Wat is dat toch? Dat gezoem en gebons in mijn hoofd?" dacht hij, terwijl hij eventjes oplette.

"Geen idee." Doriath keek hem even net iets té schuldig aan, en trok zijn peiler uit zijn hoofd terug. Hij besefte zich dat hij niet het recht had om Peter's hersenen te lezen, en hij boog even voorover over zijn schrift, waar hij wat aantekeningen maakte. "Wat een kl*teles.. Oersaai.." Zei hij, maar net stil genoeg, zodat de leraar hem niet hoorde.

Peter keek ineens verward naar Doriath. "Geen idee? Dat zei ik toch niet hardop?" fluisterde hij zachtjes. Peter nam wat aantekeningen van Doriath over en lette weer op. Weer voelde hij wat bonzen en zoemen in zijn hoofd, waardoor hij zich gewoon niet kon concentreren.

Nog 5 minuten dat geklets aanhoren over gedrag van mensen en dan ging de bel. Peter keek naar de klok en het gezoem hield even op. Peter keek weer terug naar Doriath en wachte op een antwoord.

"Jawel toch?" Doriath schudde even zijn hoofd. "Ik breng je wel even anar de directuer. Hij kan je vast wel het een en ander uitleggen, geloof me.." Doriath hield de hele verdere weg door de hallen zijn mond, en zelfs toen anderen hem gedag zeiden op het terrein van de campus zweeg hij. Hij staarde voor zich uit, en ging recht op het Senaatsgebouw af, midden op de Campus.

Peter liep met Doriath mee. "Waarom nou de directeur, het lijkt soms net of jij er ook meer van weet dan ik. Zeg nou eens wat." Peter werd een beetje ongeduldig en wou weten wat er was. Maar al gauw stonden ze in het midden van de Campus.

"Zit hier de directeur?" vroeg Peter, toen ze voor de deur stonden van een kamer.

"Jazeker." Doriath glimlachte even flauwtjes, en keek even omhoog, naar de koepel die het dak van het Senaatsgebouw van de campus vormde. "Stel je vraag, dan ben je zo weer weg daar. En pas op. Hij kan soms een beetje onaangenaam overkomen..." Doriath klopte op de deur, en duwde Peter voorzichtig naarbinnen, waarna hij met zijn handen zin zijn zakken voor de deur bleef wachten.

Peter voelde Doriath's handen in de rug en liep voorzichtig naar binnen.

Na een tijdje kwam Peter geschokt naar buiten. "Ik....ik heb een gave?!" zoemde door zijn hoofd. "Ooh..was je er nog steeds?" Peter liep naar Doriath toe en ploffte naast hem neer op de grond. "Heb...heb jij het ook?" vroeg hij verwonderd. Hij keek op naar zijn blauwe ogen en keek er weer dwars door heen, alsof hij in zijn gedachten kon komen.

"Ja. Je bezit hem nu zelf." Doriath keek even doordringend naar PEter, en glimlachte. Hij trok hem overeind, en klopte hem op de schouder. "Volgens mij, kun je absorberen. Een zeldzame Gave.. En nog belangrijker, een gewilde gave.. Sommigen zouden ondenkbare dingen doen om in het bezit van zo'n gave te komen. Wees je voorzichtig?"

"Voorzichtig? Waarvoor?" vroeg Peter...hij had echt geen idee wat er allemaal speelt in de wereld. "Maar goed, als jij het zegt, zal ik het zijn." Peter was nog steeds verward en probeerde wat uit. "Kun je nu horen wat ik denk ofzo?" dacht hij en wachtte tot Doriath zou reageren. Hij lette vooral goed op zijn mond, en concentreerde zich, zoals de directeur zei op Doriath, zodat hij misschien de gedachte zou kunnen oppakken.

Natuurlijk. Jij kan mijn gave absorberen. Jij kan mijn gedachten evengoed lezen, alhoewel zal het waarschijnlijk wat minder goed gaan.. De stem klonk hetzelfde als de kleur van Doriath';s hele uiterlijk, ijskoud. Hij glimlachte flauwtjes, maar leidde Peter na een tijdje van stilte weer naarbuiten, waar de zon nog redelijk fel scheen, aan een wolkenlozse hemel, maar het was vrij koud geworden. "Er komt een koude nacht aan." Zei Doriath om de stilte te doorbreken.

Peter kon het niet meer inhouden. "Wow! Ik heb het dus echt!" en merkte niet echt op dat Doriath zei dat de nacht koud wordt. Terwijl hij ineens rond hem keek, zag hij ineens allemaal mensen die hun gaven gebruikten. "Wow....deze school zit gewoon vol met mensen die een gave hebben!" Peter ging weer zitten en keek ook naar de lucht boven hem.