Training?!

Peter wandelde door het park. Deze was nieuw voor hem en hij was van plan hier vaker te komen. Hij had wat aan zijn hoofd zitten. "Gisteren....gisteren kon ik zo ineens gedachten lezen, zonder dat Doriath erbij was. Zou ik dan ook nu Energie kunnen stelen, zonder dat Syria er bij is?" Peter dacht na en ging op een steen zitten, die bij de rand van het meer lag. Hij genoot even van de rust. Toen bedacht hij zich ineens dat hij zijn krachten kon gebruiken door zich te concentreren. Hij concentreerde zich weer op Doriath en zijn gaven en keek naar een meisje dat voorbij liep. "Zou ik een ijsje vragen aan mama?" hoorde hij het meisje denken, maar meteen daarna stroomde zijn hoofd vol met alle gedachten van de mensen die door het park liepen en in de buurt waren. Peter schrok ervan en concentreerde zich met moeite op een steen, waarna alles ineens stil viel. "Zou ik het kunnen trainen?" mompelde hij.

Björn vloog als duif rond in het park, hij keek naar de versschillende mensen. Hij kan als één van de weinige mensen op deze aarde, zijn gave onder de mensheid gebruiken. Hier maakt hij dan ook dankbaar gebruik van. Hij ging met een willekeurige jongen mee vliegen, hij was wat vage bewegingen aan het maken, maar Björn snapte het niet honderd procent.

Peter zag ineens de duif. "Zou..., zou ik ook de gedachten van die duif kunnen lezen? Dat ik voor mezelf ontdek wat dieren nu denken?" Peter dacht aan Doriath's gaven en concentreerde zich op de duif die boven hem fladderde.

Björn kreeg last van gebonk in zijn hoofd. De hoofdpijn werd met de seconde groter. Misschien is een frisse duik goed? Met een vaart ging hij naar een vijver, en vlakboven het oppervlak verranderde hij in een voorntje.

Heerlijk. Niemand kan een gave hebben, waar je nog meer relax kan zijn dan ik.

Peter schrok van het feit dat hij die Duif hoorde denken! "Heb ik hem nou koppijn gegeven? En wat bedoelt hij met een frisse duik?" Op dat moment zag Peter de duif bliksemsnel veranderen in een voorntje en verloor toen de contact. "Dat was geen gewone duif, dat was een gave. En nog een een toffe ook!" dacht Peter bij zich zelf, om niet op te vallen. Hij liep naar het water en probeerde in het water de vis te vinden, maar helaas...hij was niet meer te zien.

Björn keek achter een plant naar het door water vergrote gezicht. 'Shit! Ik ben gesnapt' bubelde Björn. Of moest hij iets anders van me. Björn verranderde zich in een kikker, en zwom iets verder de kant op terwijl een paar visjes hem raar aangaapten. Björn hield Peter goed in het oog.

Peter wist even niet wat hij moest doen. "Zou ik nou ook in een waterdiertje kunnen veranderen? Ookal ken ik de persoon niet?" Peter concentreerde zich nu alleen op de gave en niet op een persoon daarbij. Hij keek snel om zich heen of er niemand keek ofzo en dacht toen aan een otter, dat kwam als eerst bij hem op. Ineens voelde Peter een vacht op zijn huid groeien en kromp hij. "Wow! Ik kan het!" piepte hij er op zijn otter's uit. Hij dook het water in en ging op zoek naar het voorntje, niet wetend dat die al weer veranderd was.

De kikker maakte een sprongetje van schrik 'Het is een na-aper?' kwaakte Björn, die wel zin had in lol. Hij verranderde terug, maar dit keer in een Snoek. Het was practisch onmogelijk dat die hier zouden kunnen leven, gezien er geen stroming was. Schubben groeiden over zijn slijmerige huid en snel sprong Björn terug in de vijver.

Peter, als otterzijnde, zwom ongestoord verder op zoek naar het voorntje. Zo af en toe ging hij even naar boven om adem te halen, maar hij paste wel op dat hij niet gezien werd. Otters waren niet normaal in deze wateren, maar gelukkig hoefde hij maar kort adem te halen.

Eenmaal weer onderwater zag hij ineens een snoek, maar negeerde die omdat hij opzoek was naar een voorntje. Peter dacht niet na dat de persoon al veranderd kon zijn.

De snoek volgde de Otter nauwkeurig. Elk plantje waar hij achter zocht. Wat een prutser, dacht Björn. Iedere prutser moet toch weten dat ik hem in het vizier heb?

De Snoek ging pal voor de Otter zwemmen, en verranderde toen terug in een voorntje. 'Komt je bekent voor?' bubbelde hij vrolijk voor de Otter zijn neus.

Peter schrok van de grote snoek, maar die verdween toen hij het voorntje zag. "Inderdaad, kom hier jij!" Peter zwom als een speer achter het voorntje aan, maar helaas. Hij was niet echt getraind als otterzijnde en kon daardoor niet echt snel zwemmen.

"Toe! Zwem niet weg!" piepte hij, waardoor hij allemaal lucht verloor. Hij schoot naar boven ademende en dook weer naar beneden. "Waarom kom je niet aan land en maken we even een praatje ofzo?" en weer verloor de otter alle lucht en zwom hij weer naar boven. Daar hapte hij weer lucht en zwom hij naar de kant, in de hoop dat de "vis" hem volgde.

Björn verranderde weer in een kikker, en zwom als een speer naar de kant. 'Björn aangenaam, kwaakte het beestje. Misschien kan je beter in iets anders verranderen.' kwaakte hij.

"Hoe? Ik beheers deze gave nog niet." piepte de otter en al gauw veranderde hij weer in de persoon wie hij werkelijk was; Peter. "Als jij dat nou ook eens deed, anders lijk ik nog gek ook ...tegen een kikker te praten." Peter keek snel om zich heen of hij geen mensen zag.

De kikker keek omzich heen, en snel werd het slijm huid. En op zijn hoofd groeide een paar zwarte krullen. Grinnekend keek hij Peter aan. 'Sorry, ik ben nog niet zo getraind als Otter. Ik heb nog maar een paar soorten redelijk onder de knie.' Björn ging wat meer ontspannen aan de kant zitten, en krabte aan zijn kin.

Peter ging op een steen zitten die in de buurt stond. "Zo! Jij kan in dieren veranderen?!" fluisterde hij zachtjes, zodat niemand hem zou kunnen horen. "Ik heb de gave om gaven van anderen te absorberen, vandaar da ik ook in een dier kon veranderen." Peter dacht na over iets wat Björn zei. "Moet je elk dier trainen dan?" vroeg Peter er snel achterna.

'Jups... Een duif beweegt anders dan een meeuw, en een hond loopt anders dan een Hyena. Zie het als een verschil tussen versschillende spelcomputers. Als je de één kent, hoef je de andere nog niet te kunnen.' Björn keek ontspannen het water in, en zag een kikker rustig op een lelie-blad zitten. 'Het is een geniaale gave.' stelde Björn vast.

Peter dacht na en momeplde, "Goh, dan wordt het een hele klus om deze gave onder de knie te krijgen..." even werd hij stil, maar al gauw begon hij te glimlachen.

"Heb je misschien tips voor mij? Met welk dier kan ik bijv. het best beginnen ofzo?" Peter wou graag alles uit zijn gave halen.

Björn glimlachte trots 'Ja hoor, enkel is er een klein probleempje. Ik heb geen thuis, dus je moet goed zoeken, voor je me wil vinden.'
Vrolijk keek hij naar een wolk die voorbij zwom 'Wat wil je leren? Zwemmen als een visje, of hoog de lucht in.' Nog geen één keer is er oog contact gemaakt, waarom zal hij ook? Björn heeft nooit respect voor Normen gehad.

Peter dacht na. "Doe maar hoog de lucht in." antwoorde hij. Het leek hem altijd wel grappig om te kunnen vliegen. Dat er geen contact gemaakt werd, viel niet echt op. Maar Peter had, in tegenstelling tot normaal, niet echt een vriendschappelijke klik met Björn. Waardoor weet hij niet. Misschien dat het wel van de andere kant kwam, maar Peter boeide het niet zoveel.

Abygirl was aan het hardlopen en kwam peter en bjorn tegen .
''Heey'' zei ze aardig en ruste even uit bij de boom en keek wat de mannen deden .
en hoorde waar ze het over hadden. ,.....

'Jammer dat die game pas in November uitkomt.' verzon Björn snel. Hij wantrouwde elke persoon die zijn of haar gave niet liet zien. En dan nog was er een kleine kans dat je in vertrouwen werd genomen. 'Kom Peter, we gaan een rustig plekje opzoeken.'

abygirl voelde dat ze niet gewenst was.
''Blijf maar rustig staan hoor ga al wel weer weg'' zei ze.
''Veel suc6 met oefenen'' zei ze nog en rende verder. ze wist allang wat ze deden .
ze had immers zelf ook een gave en was daar mysterieus over.

Peter's maag sloeg ineens om. "Ze zou ons toch niet gehoord hebben hè?" dacht hij, terwijl hij vrolijk meespeelde met Björn. "Inderdaad, helaas komt hij pas laat uit. Maargoed, ik zal met je meegaan." en Peter stond op van de rots waar hij op zat.

Björn keek naar de menigte, en zuchte zachtjes. Het was hem iets te gevaarlijk om hier te oefenen. 'Ehmm...' probeerde Björn 'Ik denk dat we beter ergens anders kunnen oefenen.' Hij keek met dezelfde glimlach als eerder de lucht in 'Heeves misschien?'

"Hmm....goed idee." Peter vond het inderdaad een goed idee. Op Heeves werd je niet gestoord en waren bijna alleen maar mensen met gaven. "Kom laten we dan maar gaan." Peter liep richting Heeves.