Rondzwerven .

Jilla liep over de brug,En keek naar beneden,Waar uitzicht was op het water.
Ze draaide zich om,En had zin om haar gaven te gebruiken.
Ze keek goed of er niemand aan kwam lopen,Kruipen,Of gorgelen,En hief haar handen op,En stootte een blikje weg.

Ze lachtte,En deed dit hetzelfde met een ander blikje.

Björn kwam als zwerfhond aangewandeld. Ze keek vaag naar het meisje met het blikje, een magneetje. Vrolijk keek hij naar wat kleine wolkjes, die de heldere lucht bedorven. Met longen vol lucht en vrolijkheid liep hij als een schoothondje achter Jilla aan.

Jilla draaide zich om,En schrok van de hond x'D.
Ze keek of hij een naamplaatje om had,En aaide hem zachtjes.

Björn keek om of er niemand aankwam, en toen de kust veilig was verranderde hij in een Eekhoorn en klom in een lantaarnpaal. Hij maakt een menselijke beweging, en het leek alsof Jilla werd uitgelachen.

Björn had er altijd lol in, om mensen in de zeik te zetten, en zijn gave hield hem nooit tegen.

''OMygod...'' Zei Jilla,En ging tegen de brugleuning aan zitten.
'Dat moet wel iets buitenaardigs zijn...' Dacht ze.
Ze keek naar haar handen.
'Fuck,Het is ook zo'n magische gast!' Dacht ze daarna.
Ze hield haar handen in de lucht. Was dit wel zo slim? Straks was het een of andere spion! Naja,boeien. Niet aan denken.


Ze vormde haar handen in de lucht,En de eekhoorn vloog in haar handen.
''Ontmaker jezelf...'' Zei ze droogjes,En zette de eekhoorn neer.

Als een magneet werd de Eekhoorn naar Jilla getrokken, de Eekhoorn piepte geschrokken. Hij verranderde terug, en werd zo een Mens. Björn keek Jilla aan 'Hiephoi' zij hij met een grote lach. En ging vrolijk op de vangrail van de Brug lopen.

''Hoe raad ik het toch,Een eekhondmens..'' Zei ze sarcastisch.

Björn bleef een grote glimlach op zijn gezicht houden, en liet zich achterover vallen. 'Geen gave gebruiken, om mij terug te zien' riep hij haar na. Hij dook in het water, en bij het eerste contact werd hij een zee-slang. En met rustig tempo zwom hij richting de kant.

Jilla bleef met open mond naar de jongen staren,Wiens naam ze nog niet wist.
Ze bleef verbaast naar hem kijken.

Björn zwom onder water naar de kant, en als hij zeker weet dat Jilla niet kijkt, springt hij boven water verranderde zich in een duif, en vloog hoog de lucht in. Ze heeft mijn raad gevolgd, dacht Björn. Hij lande op een lantaarnpaal vlakbij haar, en hield haar onverdacht in de gaten.

Jilla schudde verward haar hoofd.
Zal wel weg zijn gezwommen,Dacht ze,En leunde op het hek,En streek een plukje haar achter haar oren.

Björn was haar verveling nauwkeurig aan het observeren. Waar zal ze vandaan komen? Japan? Kansloos was de duif aan het kijken. Maarja, kansloos kan leuk zijn.
Vrolijk zonk hij weg in gedachte.

Jilla keek om,En besloot naar huis te gaan,Jammer dat die jongen weg was,Dacht ze droogjes.

Björn vloog achter haar aan, en verranderde terug in zijn eigen lichaam. Droogjes liep hij achter haar aan, met dezelfde glimlach als eerder. Van mijn glimlach help je me niet af, magneetje.

Jilla merkte Björn niet op,En liep verder (Kga wel verder bij jilla's huis ofzoo xD)