Chillen...

Jake kwam het park in geskateboard. Hij stopte bij een bankje en wipte zijn board omhoog en pakte deze vast. Hij ging op het bankje liggen en maakte het zichzelf confortabel. Hij had al drie socialisatie gesprekken gehad en nog niks....
Hij twijfelde of hij ze wel allemaal goed gedaan had. Maarja daar was nu weinig aan te doen. Even chillen dacht Jake. Weg van die stres. Hij deed zijn mp3 in, en zette wat punk op.
Hij zuchte. Hij deed maar één oortje in zodat hij alles nog goed kon horen. Hij sloot even zijn ogen....

"Je ogen sluiten, duidt stress aan. Is het ook zo?" Een heldere stem sneed door de koude lucht heen, en de ijsblauwe ogen van een jongen tegenover Jake priemden in de zijne. "Ik ben Doriath. Aangenaam." Zei hij rustig, terwijl hij een wolkje adem uit zijn mond liet stromen. "Mooi trucje trouwens. Kun je het goed, skateboarden bedoel ik?"

Jake opende ze ogen.
"Uhm, ja wel een beetje stres."
Zei hij terwijl hij Doriath aankeek.
"Tuurlijk kan ik wel goed skateboarden, wat moet je anders als je geen auto ofzo hebt in New York."
Zei Jake met het woordje goed een beetje arrogantie maar meer voor de lol dan een grote eigendunk.
"Ow ik ben trouwens Jake."
Zei Jake daarna vriendelijk...

Jay kwam aangerend, wilde beginnen over zijn nieuwste stunt maar haperde toen hij Doriath zag 'Hey, Jake... Net heb í ík...' een zin werd onafgemaakt in de prullenbak gegooid. Jay staarde naar de angstaanjagende ogen van de jongen tegenover Jake, verbaasd was Jay over hoe bleek hij was.

'Nieuwe vrienden, Jake?' zuchte Jay wantrouwend.

Jake keek naar Jay die er aan kwam.
"Hey Jay. Denk het ."
Zei Jake op de vraag of hij nieuwe vrienden had.
"Zo a-sociaal ben ik toch ook weer niet?"
Zei hij met een dolletje. Hij zette zijn voet even op zijn board die hij
had neergelegd op de grond.

Jay had er altijd een hekel aan, als hij niet vrij was te doen waar hij goed in was. Als mensen geen gave hebben, hebben ze over het algemeen weinig begrip. En zonder begrip zijn mensen niet te vertrouwen.
Jay glimlachte ongemeend.

Vaak heeft Jay politie achter zich aan gehad, hij wil vrij zijn en vrij blijven. In een wereld als deze is het praktisch onmogelijk.

"Haha." Doriath lachte koeltjes, ook al was er weinig om zo openhartig over te lachen. "Ik ben Doriath, en jij heet Jay, blijkbaar." Zei Doriath droogjes. Hij plofte neer op een laag muurtje, en bekeek de twee anderen even keurend. "Wonen jullie hier al lang? Ik heb jullie nog niet vaak gezien in ieder geval." Zei hij rustig.

'We wonen wat achteraf' zij Jay met aanwezige spanning. Jay ging op een bankje zitten, en liet wind door zijn haren varen 'Buitenstaanders weg houden, bezoek is niet mijn ding'. Jay zijn doorweekte broek liet tranen op de straat vallen, en droogte langzaam op door de zon.

Het was de warmste tijd van de dag, en met elke zonnestraal worden kracht en energie afgenomen. 's Nachts is het meest effectief voor sturing.

"En waarom ben jij zo ongelooflijk zeik nat?" Doriath's ijsblauwe ogen staarden even engig naar Jay, maar hij besloot af te zien van het gedachtelezen, dat vond hij wel zo respectvol..

Daarin tegen voelde Jake zich wat sterker door de warmte.
"veel beter dan in de stad kan ik wel vertellen."
Zei Jake die het achteraf wonen wel fijn vond beetje rust inplaats van altijd de drukte van een stad. Hoewel hij dat ook niet erg vond.
Hij keek even op zijn horloges en zag dat hij nog ruim de tijd had voor hij weer eens werk probeerde te vinden. En hopen dat hij nu wel succes had.

"Veel beter." Doriath voelde de zon over zijn huid gaan, en deze tintelde een beetje. "Heerlijk weer." Zei hij glimlachend, en hij keek even met een scheve glimlach naar Jay. "Toch?"

'Gewoon is zwemmen, zwemmen in die vijver daar' loog Jay zonder erbij na te denken, het was een gewoonte geworden te liegen. Ik kan hem ook zeggen dat hij de voorpagina morgen maar moet kijken. Maar dat zal gevaarlijk zijn. Jay lacht zachtjes.

'Hu? Ja heerlijk' Jay was met zijn gedachte nog héél ergens anders.

"Och kom óp!" Doriath begon te schaterlachen, en keek Jay en Jake even spottend, maar toch vriendelijk aan. "Verbergen is onnodig. Ik voelde het. Wat kunnen jullie, en hoe, en wanneer, en... en... en..?!" Doriath begon overnieuwsgierig tegen de twee jongens aan t praten, en stond later pas stil bij het feit dat het nogal onbeleefd was. "Ow, sorry. Ik wilde niet onbeleefd zijn, maar ik ben gewoon nieuwsgierig." Zei hij bescheiden glimlachend.

Hij is save. Het luchte erg op. Jay pakte uit zijn rugzak een blikje Cola, maakte het open en nam een slok.
'Wil je het weten?' zij Jay alsof hij Doriath al jaren kende.

"Tuurlijk." Doriath keek even met een stralende glimlach naar Jay, maar die verdween al snel weer. "Tegenwoordig zijn de mensen met Gaven voorzichtiger geworden. Ik vind ze niet meer terug in de menigte, tenzij ik elk hoofd bekijk, en dat duurt lang." Zei Doriath.

Jay glimlachte breed 'Als je zo aandringt' Jay hield een blikje Cola boven Doriath zijn hoofd, en liet zonder zijn krachten een scheut cola in de vrije buitenlucht. De Cola hield het bijna een seconde vol, en belande op het zwarte haar van Doriath. 'Dat was hem' grijnzde hij.

Jake moest lachen om de natte doriath.
Hij opende zijn hand en liet een klein vlammetje branden.
"Kijk dit is pas een gave..."
Zei hij grijzend waarna hij het vlammetje weg liet vagen in de wind.
Hij voelde zich wel goed nadat zijn gave had gedaan...

"Aah, G*dver..!" Doriath sprong omhoog, en keek met een droge glimlach naar Jay. "Flauw hoor." Hij liep naar het vijvertje vlabij, en trok zijn shirt uit. Hij boog voorover, en wastte de cola van zich af, en waste het T-shirt uit. "Durven jullie die van mij aan?" Vroeg doriath, en het leek even of hij een grap maakte, al was het alles behalve een grap. "Ik weet niet of jullie het wel zo aangenaam zullen vinden." Zei hij nonchalant.

Jay lachte Doriath min of meer uit. Hij liep naar Doriath, 'Het is goed joh' hij pakte zijn shirt, en met een kleine beweging trok alle nattigheid uit het shirt. De Cola zweefde als een wolkje boven zijn hand, en met een flits lag alle Cola weer op de grond. 'Dit weer is niets voor mij' baalde Jay een beetje, en zag de Cola in de grond trekken.

"En wat is jou gave dan?'
Vroeg Jake.
"Tenslotte als je niks hebt dan zou je met die tekst een pure zelfmoord ontketenen."
Zei Jake die in de gaten had dat Doriath niet dom was.
"En jij weet onze gaves wat een groot voordeel zou zijn.."
Zei hij.

"Natuurlijk. Dat is míjn Gave.." Zei Doriath lachend. Hij stond op, en zocht rusteloos naar een of ander elvend wezen, met een zekere zin van verstand in zijn kop. Hij was niet van plan zijn Gave op Jake of Jay te gebruiken, dat vond hij minder prettig. Hij had iets kleins nodig... "Ah.. Perfect.." Hij wees op een duif, die in een boom zat, vlakbij, en duidelijk niet bang. Doriath sloot zijn ogen, en opende ze daarna weer met kraht, en zijn ogen gloeiden even blauw op. De duif keek vervreemd op, en vloog toen opeens naar Jake, op wiens schouder hij landde. "Dat is mijn gave," Zei Doriath, die zijn ogen even sloot. "Het besturen van de hersenen van anderen. Een soort vloek, hoe leuk het ook lijkt.. De macht is onbepaald.. Tot aan het laten sterven van de persoon in mijn macht." Hij zuchtte, leit de duif theatraa wat rare bewegingen in de lucht maken, en toen, opeens, verdween de glans uit de duif zijn ogen, en viel hij voor lijk op de grond. "Zie je?"

"Hmmm, interesant."
Zei jake die de gave goed had opgelet. Hij bedacht even dat zonder contact kon Doriath een levendwezen pakken.... Er zat een zwakheid in. Tenminste dat dacht Jake. Hij schudde even zijn hoofdt. "Achja, het is tenminste een sterke gaven."
Zei Jake die niet goed wist wat te zeggen.
Doriath leek hem wel aardig toch sprak zijn gave hem wel aan om mischien meer van te weten nouja.... Tot die tijd beter te vriend houden...

"Rustig maar.." doriath spoog op de grond, en ging weer op de steen zitten. "Ik doe zelden zoiets drastisch.. Ik beperk me tot gedachtenlezen enzo.." Zei hij droogjes.

"Mag ik vragen. Hoor je alle gedachten of moet je die persoon ook echt zien?"
Vroeg Jake een beetje nieuwschierig. In New York waren een aantal mensen met gaves maar vaak hielden ze zich goed verborgen dus als er eentje was vond hij het altijd wel intresant. Zeker als het een bijzondere was...

"Het is mogelijk om tot op bepaalde afstand mensen hun gedachten te horen zonder ze te zien.." Doriath verschoof even, en keek hem geïnteresseerd aan. "Het is alleen maar de vraag of ik me goed genoeg kan concentreren om ze te horen." Zei hij rustig.